خانه حاج مهدی سلطان روستای پاشاکلای دشت سر آمل
این بنا در اواخر دوره قاجار در روستای پاشاکلای آمل به دستور حاج مهدی
سلطان ساخته شد.این خانه دارای دو اتاق سه دری و دو دری می باشد.سقف
اتاقها با چوبهای رنگی پوشش داده شده اند. بنا دارای دو ایوان در شمال و
جنوب می باشد که یکی تابستان نشین و دیگری زمستان نشین می باشد.همچنین دو
انبار در زیر زمین برای ذخیره آذوقه وجود داشته است. از مشخصه های این
خانه می توان به تزئینات گچی آن اشاره کرد. که یکی در داخل و دور شومینه
ها و روی دیوارها و دیگری تزئینات گچی نارنجی رنگ روی ستونهای ایوان می
باشد که در آنها نقش سرو، نقش خورشید و صورت دیده می شود.
یک حوض آجری نیز به سبک حوضهای قاجار در روبروی بنا وجود دارد که قسمت اعظم آن اکنون از بین رفته است.
ویژگی معماری قاجار
- استفاده از پنجره های عمودی مشبک رنگی به نام ارسی
- استفاده از رنگ قرمز یا ارغوانی در کاشی های خشتی هفت رنگ
- استفاده از نقش گل لندنی در کاشیکاری
- استفاده از کنگره های کنار بام کاخها
- استفاده از نقش ومتیف های تخت جمشید
- عناصر تزئینی و نما کاری تحت تاثیر عناصر غربی
- ایجاد ایوانهای عظیم ومرتفع در ورودیها
- مرکزیت بنا با ستون و سرستونها
- بنا ها به شکل مرتفع که حاکی از عظمت وقدرت
- مصالح سنگ وسیمان وآهن
- تشابه به بناهای دوران هیتلری
- درونگرا
- تزئینات داخل
- معماری کارت پستالی
- ایجاد پلکان در محور اصلی
- رعایت سلسله مراتب
- تبدیل سه دریها به دو دری
- سقف شیروانی
- ایجاد میادین
- ارگ
- سبزه میدان
- توپخانه
- میدان مشق
•پوشش سفال جهت ابنیه مهم و پایدار مانند مساجد، مقابر،ابنیه دولتی، خانه
خوانین و حمامها مورد استفاده قرار می گرفته است. دیوار این نوع ابنیه
غالباً آجری بوده است.
•بنابر تحقیقات انجام شده توسط ((مارسل بازن )) و (( کریستیان برمبرژه ))
محققان فرانسوی، سفال در اواخر سلطنت قاجاریه از آذربایجان شوروی سابق از
طریق آستارا و هشتپر در شمال غربی استان گیلان به ایران آمده و هم اکنون
نیز اکثر کارگاههای ساخت سفال و ساختمانهای سفالی در همین منطقه می باشد.
•جهت نصب سفالها بر روی خرپا، ابتدا دسته های نی یا چوبهای نازک را به هم
متصل و گره می زنند. قطر این دسته ها بین 5 تا 7 سانتی متراست. سپس دسته
های نی را به چوبهای بالای خرپا گره می زنند و آنگاه سفالها را بر روی این
دسته های نی از پائین به بالا می چینند.
•
•هیچ گونه اتصالی بین سفالها و خرپا وجود ندارد و فقط وزن سنگین سفالها و
اصطکاک بین آ نها و دسته های نی مانع از لغزیدن سفالها می شود.البته شیب
این بامها نسبتاً کم است و لبه پائین بام را قدری با زیرسازی بالا می آورند
تا مانع از سر خوردن سفالها شود.در هنگام بارندگی ، مانند روشهای قبلی آب
از روی سفال بالایی به سفال پائینی هدایت می شود. روی ستیغ بام و روی یالها
را گاهی با همین فرم سفالها و گاهی با سفالهایی به فرم مخصوص این کار می
پوشانند.
