سایت پلان و محوطه سازی پارک آبی
آب اساس هستی و سنگ زیرین خلقت است، شاید رمز این نکته که دفتر معرفت پس از
نام خالق هستی با آب آغاز می شود این باشد که (آب) در عالم وجود اولین
آفریده خداست. ( اول ما خلق الله الماء) یعنی اولین آفریده خدا، آب است و
نیز آشناترین واژه است برای هر انسانی که در این عالم زیسته.
انسان همواره باورهای دینی خود را به گونه ای با طبیعت گره زده است. او
آنگاه که خدای قادر و متعال را در پی آفرینش جهان از تلاش و کار وارسته می
پنداشت و الهه ها و رب النوع ها را دست اندر کار تدبیر امور گیتی می دانست،
بر پای این رب النوع ها به سجده می افتاد و زمانی که از اندیشه های والا
برخوردار می شد و از بند الهه ها می رست و خدای متعال را همه کاره حیات می
شمرد،
دست تضرع به سوی او می گشود، تا بر قوای طبیعت فرمان رحمت و لطف دهد و از
خشم و غضب بر بشر خاکی در گذرد. از این رو نمی توان هیچ پدیده طبیعی مرتبط
با سرنوشت انسان خاکی را بی نگاه به باور و اعتقاد دینی کاوید و ره به راهی
روشن گشود.
در مقوله باران و آب که حضوری سرنوشت ساز در زندگی بشر دارد، این مهم نمودی
روشن تر داشته است. از زمان قدیم آب همواره در میان تمام ادیان و ملل
جایگاه ویژه خود را داشته و مورد احترام و پرستش خاصی بوده است. مردم با
عزت و تکریم همراه با ترس به چشمه ها و آب های معجزه گر نزدیک می شوند
در طی مراسم مذهبی اهمیتی خاص برای آب قائل شده و حتی آن را پرستیده و
خدایانی به آن نسبت داده اند. این ماده در ادوار کهن در اندیشه مردمان
باستان اساس و نقطه آغازین آفرینش و زایش دانسته می شد. در اکثر ادیان
باستان آب باران و عناصر همگون تنها یک مظهر عادی طبیعی نیستند، بلکه اصل و
ریشه همه چیزند. آب خمیرمایه حیات و خلقت است.
ناصر خسرو قبادیانی در دیوان اشعار خویش آفرینش را این چنین می نماید:
نهاد عالم ترکیب و چرخ و هفت اختر
شد آفریده به ترتیب از این چهار گوهر
ز آب روشن و از خاک تیره و آتش و باد
چهار گوهر و هر چهار ضد یکدیگر
