دانلود,پاورپوینت بررسی سبک پارسی,pptx
مطلب مفید
شیوه پارسی نام یکی از شیوه‌های معماری ایرانی است. شیوهٔ پارسی در دورهٔ
تاریخی هخامنشیان سبک غالب معماری ایران بوده‌است. پاسارگاد، سیَلک،
چُغازنبیل، و تخت جمشید، نمونه‌هایی از این سبک هستند. شیوهٔ پارسی نخستین
شیوهٔ معماری ایران است که روزگار هخامنشی تا حمله اسکندر به ایران یعنی از
سده ششم پیش از میلاد تا سده چهام را در بر می‌گیرد. نام این شیوه از
تیرهٔ پارس برگرفته شده‌است که در این روزگاران بر کشور پهناور ایران
فرمانروایی می‌کردند.
بخشی از مطلب
کلیه بررسی‌ها و کاوش‌های باستانشناسی حکایت از آن دارد که سابقه معماری
ایران به حدود هزاره هفتم قبل از میلاد می‌رسد. از آن زمان تا کنون
پیوسته این هنر در ارتباط با مسائل گوناگون ، بویژه علل مذهبی، توسعه و
تکامل یافته‌است.
معماری ایران دارای ویژگیهایی است که در مقایسه با معماری کشورهای
دیگر جهان از ارزشی ویژه برخوردار است: ویژگیهایی چون طراحی مناسب ،
محاسبات دقیق، فرم درست پوشش، رعایت مسائل فنی و علمی در ساختمان ،
ایوانهای رفیع ، ستونهای بلند و بالاخره تزئینات گوناگون که هریک در عین
سادگی معرف شکوه معماری ایران است.
درون گرایی (حفظ کرامت و احترام انسان)
نیارش (فن اجرای ساختمان)
خودبسندگی(استفاده از مصالح بوم آورد ایدری)
مردم واری (تبعیت از نیازها و ابعاد انسانی)
پیمون (مدول)
پرهیزاز بیهودگی
شیوه پارسی (هخامنشیان) سده ششم پیش از میلاد تا سده چهارم.
شیوه پارتی (اشکانیان و ساسانیان) سده چهام تا صدر اسلام.
شیوه خراسانی (صفاریان، طاهریان، غزنویان و…) از ابتدای قرن چهارم تا پایان قرن چهارم.
شیوه رازی (سامانیان، سلجوقیان و خوارزمشاهیان) قرن پنجم تا اول قرن هفتم.
شیوه آذری (ایلخانیان و تیموریان) از اول قرن هفتم تا اول قرن دهم.
شیوه آملی (آمارد و طبرستان) و مرعشیان) سده پس و بعد از اسلام.
شیوه اصفهانی (صفویان، افشاریه، زندیه و قاجاریه) از اول قرن دهم تا اواسط دوره قاجاریه.
معماری معاصر (پهلوی، بعد از انقلاب ????) از اواسط دوره قاجاریه تا کنون
غربی‌ها برای شیوه‌های اسلامی نام‌هایی را به کار می‌برند مانند شیوه‌های اموی و عباسی.
یکی از ویژگی های ایرانیان کهن و هنرمندان انها باور به تقلید درست بوده
است که آنرا بهتراز نوآوری بد می دانستند. در واقع این نوع تقلید برداشتی
از روی منطق بوده است که با شرایط زندگی سازگار باشد. آریایی ها چون
مردمی کشاورز بودند و در سرزمینی آباد و خرم زیسته بودند خویی آشتی جو و
سازگار داشتند.
به گمان فراوان آریایی ها هنگام کوچ و گذر از کنار دریاچه ارومیه در برخورد
با ارارتویی، از آن الگو گرفته و آنرا "برساو" کرده اند. مردم ایران
هزاران سال پیش از چنین شیوه معماری پیروی می کرده اند، چنانکه مردم ابیانه
و افوشه ( در نظنز) که نامی از ارارتو نشنیده اند چنین کرده اند. نمونه
های این الگو برداری هم در معماری و هم نیارش شیوه پارسی یافت می شود که دو
نمونه از آنها "تالار ستوندار" و "کلاوه" ها است. البته ساخت تالار
ستوندار با پوشش دو پوسته تیرپوش پس از اسلام نیز دنبال شد. نمونه هایی از
آن در مسجد جامع ابیانه، مسجد گزاوشت و مسجد میدان دربناب یافت می شود.
آثار مهم دوره پارسی
پاسارگاد ۵۵۰ تا۵۲۱ پ.م
این مجموعه دربرگیرنده? ابنیه‌ای چون آرامگاه کوروش بزرگ، باغ سلطنتی
پاسارگاد، کاخ دروازه، پل، کاخ بار عام، کاخ اختصاصی، دو کوشک، آب‌نماهای
باغ شاهی، آرامگاه کمبوجیه، استحکامات دفاعی تل تخت، کاروانسرای مظفری،
محوطه? مقدس و تنگه بلاغی است.
مهم‌ترین اثر مجموعه? پاسارگاد، بنای آرامگاه کورش بزرگ است که پیشتر مشهور
به «مشهد مادر سلیمان» بود. در سال ???? پس از پژوهش‌های باستانشناسی،
هویت اصلی بنا به عنوان آرامگاه کوروش کبیر مشخص شده‌است و چون گوهری در
میان دشت خودنمایی می‌کند. این آرامگاه حدوداً در ??? تا ??? قبل از میلاد
از سنگ آهکی به رنگ سفید ساخته شده‌است. بنای آرامگاه میان باغ‌های سلطنتی
قرار داشته و از سنگ‌های عظیم، که درازای بعضی از آنها به هفت متر
می‌رسد،، ساخته شده‌است.
کاخ آپادانای شوش در زمان داریوش اول در حدود سال‌های ??? تا ??? قبل از
میلاد و به دستور او بر روی آثار و بقایای عیلامی در شوش بناشد. دیوارهای
این کاخ از خشت با نمای آجری و ستونهای آن از سنگ است. دیوارهای داخلی آن
با آجر لعاب‌دار پوشیده شده‌بود و دارای نقش‌های سربازان گارد جاویدان، شیر
بالدار و گل نیلوفر آبی بوده‌است. بخش‌های مهمی از این کاخ در زمان اردشیر
اول (??? پیش از میلاد) دچار آتش‌سوزی شد و در زمان اردشیر دوم (??? پیش
از میلاد) بازسازی شد
تَختِ جَمشید یا پارسه که در شهرستان مرودشت در شمال استان فارس واقع است،
نام یکی از شهرهای باستانی ایران است که طی سالیان پیوسته، پایتخت مجلل و
تشریفاتی امپراتوری ایران در زمان امپراتوری هخامنشیان بوده‌است. در این
شهر باستانی، مجموعه کاخ‌هایی به نام تخت جمشید وجود دارد که در دوران
زمامداری داریوش بزرگ، خشایارشا و اردشیر اول بنا شده‌است و به مدت حدود ??
سال، مرکزی برای برگزاری مراسم آیینی و جشن‌ها مخصوصاً نوروز بوده‌است.
نام تخت جمشید در زمان ساخت «پارسَه» به معنای «شهر پارسیان» بود.
یونانیان آن را پِرسپولیس (به یونانی یعنی «پارسه‌شهر») خوانده‌اند.
در فارسی معاصر این بنا را تخت جمشید یا قصر شاهی جمشید پادشاه اسطوره‌ای ایران می‌نامند.
کتیبه بزرگ داریوش بزرگ بر دیوار جبهه جنوبی تخت جمشید، آشکارا گواهی می‌دهد که در این مکان هیچ بنایی از قبل وجود نداشته‌است.
وسعت کامل کاخ‌های تخت جمشید ??? هزار متر مربع است.
ورود سکو، دو پلکان است که روبروی یکدیگر و در بخش شمال غربی مجموعه قرار
دارند که همچون دستانی است که آرنج خویش را خم کرده و بر آن است تا مشتاقان
خود را از زمین بلند کند و در سینه? خود جای دهد. این پلکان‌ها از هر طرف
??? پله? پهن و کوتاه(به ارتفاع ?? سانتیمتر) دارند. بر خلاف عقیده?
بسیاری از مورخین که مدعی بودند ارتفاع کم پله‌ها به خاطر این بوده که
اسب‌ها نیز بتوانند از پله‌ها بالا بروند، پله‌ها را کوتاهتر از معمول
ساخته‌اند تا راحتی و ابهت میهمانان (که تصاویرشان با لباسهای فاخر و بلند
بر دیوارهای تخت جمشید نقش بسته) هنگام بالا رفتن حفظ شود. بالای پلکان‌ها،
بنای ورودی تخت جمشید، دروازه بزرگ یا دروازه? خشایارشا یا دروازه ملل،
قرار گرفته‌است. ارتفاع این بنا ?? متر است. این بنا یک ورودی اصلی و دو
خروجی داشته‌است که امروزه بقایای دروازه‌های آن برجاست. بر دروازه? غربی و
شرقی طرح مردان بالدار و بر طرح دو گاو سنگی با سر انسانی حجاری شده است.
این دروازه‌ها در قسمت فوقانی با شش کتیبه? میخی تزیین یافته‌اند. این
کتیبه‌ها پس از ذکر نام اهورامزدا به اختصار بیان می‌کند که: «هر چه بدیده
زیباست، به خواست اورمزد انجام پذیرفته‌است.»
دو دروازه خروجی یکی رو به جنوب و دیگری رو به شرق قرار دارند و دروازه جنوبی رو به کاخ آپادانا، یا کاخ بزرگ بار، دارد.
