هنگامیکه
از<<فرانک لوید وایت>> پرسیده شد که چرا رامپ را جایگزین
کف_طبقه های متداول در چندین تراز، کرده است او توضیح داد: برای بازدید
کنندگان موز.ء وارد شدن به ساختمانی که در آن به وسیله آسانسور به بالاترین
نقطه رامپی برسند و به تدریج پیرامون فضایی باز و گستردهپایین بیایند، در
حالیکه هموارهاز حق انتخاب تغییر تراز با آسانسور برخورد ار بود. و در
انتها، پس از بازدید نمایشگا.» خود را در طبقه همکف در نزدیکی خروجی بیابند
بسیار جذاب تر و دلپذیر تر می باشد. اگرچه در بسیاری از موز.های متداول،
مسیرها و سیرکولاسیون عمومی در طول کالری ها برای تماشای آن ها و برگشت به
نقطه شروع و خروج از بنا تکرار می شوند.
در بیرون، فرم تندیس گرا با ظاهری سادهو فاقد هرگونه تزیین بر روی سطوح
الگوی فضایی درون را مشخص می کند و چشم اندازی متفاوت در بین ساختمان های
مکعب مستطیل شکل شهر نیویورک ایجاد می کرد. شاید بتوان گفت این نقطه شروع
طراحی موز.ها با احجام تندیس گرا بود که دیگر نه تنها آثار هنری بلکه
ساختمان موزه نیز به جاذبه ای برای بازدید تبدیل شد.
رایت نیاز به فضای نمایشگاهی زیاد در یک زمین محدود را با قرار دادن فضاها بر روی هم در ارتفاع حل کرد و با پیوستگی فضای
ایجاد شده توسطرامپ-طبقه، دشواری بازدید از یک ساختمان طبقاتی مرتفع را
جبران نمود. بنابراین موزه، متشکل از یک گالری اصلی است که پیوسته پیرامون
فضایی تهی با ارتفاع تقریبی ۲۵ متر و سقفی گنبدی شکل به همراهنورگیر سقفی
دوازدهضلعی تارعنکبوتی شکل در بالا، می پیچد. آتریوم مرکزی مخروطی شکل
معکوس با نور طبیعی اشباع می شود. باز شدن آن به سمت بالا حداقل سایه
اندازی بر روی رامپ- طبقه را ایجاد می کند. این مارپیچ(spiral) بیان دیگری
از معماری ارگانیک رایت می باشد. فرم اسپیرال مهیج تر از مثلث شش ضلعی و
یا دایره که در بسیاری از کارهای اولیه رایت بکار گرفته شد، بود چرا که
اسپیرال بازشوندهبه سمت بالا نیروی جاذبه را به چالش می کشید.
